raad gevra gegee

Ek's nog nie 75 nie, maar ek dink ek sal spyt wees oor dit wat ek nie gedoen het nie. Mens moet seker nie stupid wees nie, maar as ek moet kies tussen foute terwyl ek die murg uitsuig, en foutloos met die wrapping sukkel, dan kies ek elke keer die foute (net my opinie).

daar

aan die grense van my denke
aan die rand van my lag
teen die ruwe donker kranse
staan my wese en wag

waar my halwe hande in
gewikkelde eenvoud een
teen die ander die warmte
van my siel heen en weer leen

daar is tyd by my verby en het ek
vir 'n ewige oomblik omgegee.

...omdat jy 'n dromer is ... (18/8/90)

jou jong oë dra reeds die seer van
dit wat nog moet kom en die flikkerende
skugter-skaam van jou vinnige glimlag
laat my twyfel.

vir jou onskuld en vrees vir ek-weet-nie-wat-nou-nie
is my hart 'n leunstoel van gevoel
en verstaan en ek wens ek kon jou
weghou van die wêreld, want jy is goed -
maar wat sal die wêreld ook sonder jou wees?

uit jou alleenwees en droomwêreld straal jy my, die
ek wat ek so vrees, so liefhet, en
ek wens jy bly die jy wat so stil so
'n groot kamer in my hart betree het.

lughawe

soms leef ek op 'n lughawe

met bondels mense meestal een een en alleen
meestal haastig besig om iewers te wag
meestal aangenaam oorbluf wanneer
iemand skielik groet meestal moeg.

dis 'n mengsel verwondering waar
elkeen dink almal kyk
waar die meeste voorgee dat hulle
hieraan gewoond is en waar
nie een van ons regtig wil wees nie.

ek's 'n optimis, glimlag die mollige meisie
by die ronde tafel terwyl sy 'n ysie in haar witwyn plons.
ek's suksesvol, kredietkaartkrabbel die club owner
met die aanhangers om die tafel langs my.
ek's hartseer, lees die vrou met die bril in haar
rooi boek oorkant my.
hierdie is my wereld en hier is ek koning,
dink die ou in die hoek terwyl hy stil wens
sy vlug is delayed, die vlug na die duur flat
met die koue vloere en die harde mure en die
great view.

ek dink aan jou

a penso a te en jy
is om my oor my deur my
jy spoel deur my vingers
en skyn deur my hemel
jy glinster in my nag en
jou oneindige oseaan dobber my
hart behoort aan jou en
dis altyd net jy
a penso a te.

alles

alles wat bang maak en
alles wat seer maak en
alles wat twyfel maak en
alles wat soek maak en
alles wat skemer maak en
alles wat leeg maak en
alles wat dood maak en
alles wat krom maak en
alles wat breek maak en
alles wat trane maak en
alles wat uiteindelik saak maak
maak mens moeg.

sommer somer

ek skep stukke son in my halwe
hande en sprinkel strooi die blokkies
warm oor my lyf oor my bene my
arms draai bollings silwer strale
van die groot geel tol in die hemel
en ek weef vir my 'n somer
sykombers.

wag

dis harde reen wat so aaneen buite
val
my woorde val so op hierdie blaai
aaneen
dis my hand wat krom aan die pen
vasklou
en die stoot stamp stippels oor die
gladde papier met die dowwe lyne
griffel
iewers in die nat nag wag iemand
alleen
ons wag almal - soms wag ons net.

ek onthou jou karoo

ek onthou hoe die sneeu in die winter om die swartberg kon vou
hoe die son in die somer sulke kreukels oppie oerberg se sye skilder
dat 'n mens se o'e' klein skrefies getuur jou in die verte oor die vlakte
sou wysmaak dat daar iewers tussen granaatbosgeel en
hondepisbosvaal nog wie weet hoeveel ander kleure moet wees

ek onthou van die koue se brand op wintersoggende as jou asem
in jou mondholtes wegkruip vir die byt wat anderkant jou tande wag

of die somersdae se stoltes van vuur op die warmste tyd net voor
die wattewolwit cumulus-kastele met weerlig in die een hand en emmers vol
water in die ander met gekreun en kanonvuur op die stoomwarm teerstrate
laat spat spartel klein stroompies groot walle van water wat kwaad en
modderbruin na die klein kykers op oewers gryp en skielik verdwyn

ek onthou stukkies gedagtes troebel poele van moes wees kon wees en wou
van reuke en geure en growwe klippe en uiteindelik van jou.

vat

vat my hande kom saam met my
ons gaan hier by die heelal verby
die son is ons kompas en die maan metronoom
en ons lag dring helder tot die man wat daar woon.

skuins venster

langs die verslete painting met die stukkende raam
hang 'n skuins venster met 'n pad en karre wat rukkerig ry.
langs die pad met die gladde swart teer
loop 'n stofstukkie voetkronkel met mense op.
langs die dofvaal voetpaadjie met die duidelike draai
pryk 'n natgroen grasmat met blomme op.

dis daardie goudgeel klawergras huppellag stergesig
blommetjie
wat vanuit die grasmat oor die voetpad teen die teerpad
deur die skuins venster na die painting loer.

opskrif

vandag klim die son skurwe vingers oor die
growwe stellenbosch berge en skyn krapperig
waar ek blind probeer kyk.

my kyk is skrikkerig en my sien is skaam en
iewers wag die wonderwete van verlang.

somergedagtes val sagte hande oor die
stilseer gebergtes van hierdie skemerland en 'n
warm son druk my rug in die regte rigting.